DİVANENİN UYKUSU

Önce hatırladığım bir gün oldun koynunda

Son haykırışlarıyla sabaha çalan gecenin

Sonra bir busenin hüznü kaldı boynunda

Beni ayaklandıran karşısında ecelin

Nimeti çiğnemekti önceleri tek korkum

Elemin bir parçası oldum ben de sonunda

Hiçbir zahmete değmedi benim bu haykırışlarım

Sessizleştim  elimden canımı kaçırdığımda

Kah yanar kah sòner bu ruh dayanır

Al canım titreyen bu yürek sanadır

Baktığın yerlerde canım mahşerden iz kaldı

Gözlerimde hala senden bir giz kaldı

Sòyle canım bu gözler nasıl kapanır

Kaç baharlar aldın da benden

Gittin ya, yüreğimde bir tek güz kaldı

Günlerin getirdiği sensin

Günlerin götürdüğü sen

Kaç asırdır üşüyorum a canım bir bilsen

Bir el ver de şu divaneyi uyandır.