BÖYLE ÖLMEK DAHA KOLAY

Biçilmiş buğday tanelerinin yığıldığı yere vuran ay, en görkemli ve ihtişamlı elbisesi ile geceye bir güneş gibi doğmakta. İki dağın arasından görününce insanların vücutlarındaki kanı çekilmekte, istemsizce gözleri sanki bir okyanus gibi ona doğru sürüklenmektedir. İki dağın arasında, nehrin dibinde uluyan çakalların, gülen tilkilerin, karamsar baykuşların misafiri olarak oturmaktayım, yanı başımda yanan ateş, sessiz sedasız işine bakarken ayı seyredenler arasına ben de katılıyorum. İnanmadığı hiçbir şeyi yapmayan bir adamın inanca en yakın olduğu andayım. Ayın yükselişini seyrederken renginin sarıdan beyaza nasıl döndüğünü izlemekteyim. Ateşimin sarı renginin aslında ne denli sönük bir sarı olduğunu, ne denli zor günler geçirdiğimi, kimsenin beni anlayamadığını, önümdeki kayın ağacının dallarının ne denli güçlü olduğumu, yanımda getirmiş olduğum azığımın ne kadar az olduğunu hülasa anlaşılmaya, izah edilmeye muhtaç ne denli çok şey olduğunu görüyordum. Ay yükseliyordu, sanki eşine eşlik eden çok güzel bir kadın gibi sevmeye başlamıştım ayı. Işığını parmaklarıma doluyor ve ovanın ortasına sürüklüyordum, yabani otların başını okşayan, hayvanları heyecanlandıran bu ay ışığı ne denli bana alışkındı, ne denli sevmişti beni. Ben uzunca bir aradan sonra ilk kez, coşkuyla aşık olmuştum. Kulaklarımda aşıkların yeniden yorumladığı herkesçe bilinen ritimler dolaşmaktaydı, coğrafyanın tüm damarları önümdeki nehri, önümdeki nehri ise sanki beni besliyordu ve sevgilim ay, yükselirken onu bu aşkla başka kimsenin sevmeyeceğini bilerek kendimden bile kıskanıyordum. İki dağın arasında göründüğü, yüzümü okşadığı, gecemi kuşattığı bu anlarda, kayın ağacının dallarından sarkan bedenimle izlediğim ay ne büyüleyiciydi, inanmıştım, aşıklar için kurtuluş var, inanmıştım böyle ölmek daha kolay.

Muhammet Taha TAYFUR