Mükemmel ilham.

Sabah erken kalkmak için iyi bir nedeni vardı, insanlar içerisinde örneklik gösterecekti. Kıyafeti ütülü, yüzü temiz, yüreği inançlı olmalıydı. İnsanlar arasında bir örneklik göstermek için bir profil inşa etmek elzemdi, onun profilinde peygamberler, önderler vardı. Ütülü kıyafetlerini bozacak, temiz yüzünü kirletecek, inançlı yüreğini incitecek hayatları denek olarak görmeye bayılıyordu. Bir çoban onun için naturel bir imgeydi, bir inşaat işçisi emekçiydi yahut bir çöpçü onun için bir başka imgeyi canlandırıyordu. Bu insanları iş üstünde incelemek meslek bilgisi ile de birleşince koca yaşlı dünya onun denek merkezi haline geliyordu. İnsanların hayatlarının narin olacağına o denli ikna olmuştu ki, rüzgar esse inciniyordu, yağmur yağsa ıslanıyordu, sıkıntıya soruna gelemiyordu. Proje bir hayat inşa etmek için yanıp tutuşuyordu. Annesinin mirasını almayacak, babası gibi olmayan bir erkek ile evlenecekti. Hayatı bir film şeridi gibiydi, sonra aylaklık nedir bilmedi hiç, aylaklık onun için kıyametti. Kirli kıyafetleri ile namaz kılmış, caminin önünde sigarasını içen bir adama bakarak iğrendi, duaya kaldırdı ellerini “tanrım” dedi. Dışarıdaki adam mutluydu, hiç olmadığı kadar havayı ciğerlerine çekiyordu, bir peygamber gibi bir önder gibi çekiyordu havayı ciğerlerine.  İçeride tanrıyı arayan sahte peygamber nefessizdi, kirli kıyafetleri ile namaz kılan çocuk ne denli hürdü, temiz havayı ciğerlerine çekti, peygamberlere ne denli benzedi. Oysa o İçeride kısılıp kalmıştı, minber ne denli muhteşemdi, mescit ne denli temizdi, duvarlar ne denli muhteşemdi, kubbeyi nasıl inşa etmişlerdi hülasa burası ne denli insan işi bir mükemmellikti, insan işi mükemmellik tanrıyı nasıl da aratıyordu.