Geceler üstüme kuşanırdı zırh gibi karanlığını Sen gökyüzümden parlar , gün gibi gülerdin Bilirdim oysa beni sevmeyecektin Bir ihtimalken...

Yine yıldızlı bir gece daha sona erdi. Gece gündüzün üzerini örtmüş, sıkı sıkı sarılmıştı fakat sonunda ikimizin de yıldızlı geceyi...

Yorgunluklarım var, inceden inceye kalbe gelip değen incinmişliklerim. Belki büyük belki küçük… Ama en çok akşam vakitleri kalbimin...

Bir duman tütüyor sonbahar akşamında penceremde Yeşile uzanan bir çift göz seyrediyor semayı Parelenmiş ruhum eşlik ediyor mısralarıma...

“İnsanın ruhu ne garip ve komik bir sahneydi!” Kırık Hayatlar romanın özeti niteliğinde, işte en keskin, açıklayıcı cümle bu cümleydi....

Tren hareket etmek için konuşanların susmasını bekliyormuş gibiydi. Oluşan sessizlikle birlikte hareket etmeye başlamıştı. Titreyen cama...

-Bilmiyorum Nikola. Kaybediyorum yavaş yavaş ruhumu ve bir anlamı olduğunu kesinleştiremediğim bu hayatı. -Düşünceler, ruhlarımıza...

Uykumun delik deşik olduğu bir gecenin sabahına uyandım bugün. Uyuyamadım, uyudum tekrar uyandım. Uyuduğumda ise korkulu düşler gördüm....

Ey sevgili! Titrek elli Yorgun bakışlı Dili suskun Kalbi mahzun sevgili Günü güneşli Gecesi nakışlı sevgili İyi midir kalbin? Ayakları...